Bagan, Hsipaw, Inle lake, Myanmar.

10 februari. We hebben vandaag een busrit van Ngapali naar Pyay staan. Pyay is alleen een tussenstop voor ons omdat er geen rechtstreekse bus richting Bagan gaat vanaf Ngapali. We verlieten ons hostel om 7 uur richting de stad om daar over te stappen op een andere bus. Er zaten alleen maar locals in de bus. Toen we nog geen half uur onderweg waren begon de eerste al te kotsen en kort daarna nog 2 anderen. We stopten voor een lunch na een uur of 3 bij een restaurantje ergens in de bergen. Als je net de boel heb onder zitten kotsen zou je denken laat ik maar is ff kallem aan doen met t eten....maar daar denken ze hier blijkbaar toch echt anders over!
Ik hadden weinig gegeten omdat de weg naar Pyay heel slingerig is en ik daar soms beroerd van kan worden. We reden weg en nog geen kwartier hing de eerste al weer uit het raam en al gauw volgden er meer haha. Kan er nu om lachen maar toen was t wel een ander zuur verhaal! Tegen een uur of 5 kwamen we aan en gingen op zoek naar een hostel. Die hadden we al snel gevonden. Snel spullen dumpen en de stad in waar een marktavond was. Toen we die kant opliepen stapte ik in iets scherps. Ik ging er even bij zitten met een lampje erbij en binnen no time stonden er letterlijk 7 locals om me heen om me te helpen. Het bloede iets maar ik veegde het af bedankte de mensen en liep verder. Ergens op de hoek zagen we een Indisch streetfood tentje waar we gingen zitten. Er kwam een vrouw aan lopen en gaf me 2 pleisters. Binnen een minuut kwam er een man aan met een brommertje die gaf me ook pleisters. Die stonden er bij toen ik op de grond zat. Kun je nagaan hoe behulpzaam ze hier zijn.
We begonnen met een plateau Indisch eten. Daarna door naar een local tentje op de markt. S'avonds hadden we nog wat gekaart met een paar andere backpackers. De dag daarna hadden we een fiets gehuurd en reden langs de rivier op over een marktje.
Ik hoorde een heel schel geluid bovenuit de bomen komen. Er hingen honderden vleermuizen in de boom en dat op klaar lichte dag. Dit had ik echt nog nooit gezien. Om 4 uur moesten we de fietsen weer inleveren dus heel veel tijd hadden we niet. Nog ergens wat gegeten en daarna richting het busstation. De bus vertrok om 5 uur richting Bagan. Bagan is gebied met ongeveer 2000 stenen tempels. We moesten een man volgen die ons de bus liet zien. Het gangpad van de bus was bedekt met 2 lagen zakken rijst en suiker en moesten echt onze hoofden inhouden om bij de stoelen te komen. De buschauffeur had echt brand in de boks en gaf flink gas. We reden over een dubbele spoorwegovergang en hoorden een ongelooflijke knal. De band was geklapt. Gelukkig hadden we een reserve band. Toen we aankwamen in Bagan om 3 uur s'nachts namen we een taxi richting het centrum. We hadden niks geboekt maar volgens de eigenaar van ons vorige hostel was t geen probleem om in Bagan iets t zoeken. Hostel na hostel na hostel echt om gek van te worden...we hadden alles geprobeerd alles zat vol! Het was midden in het Chineese nieuwjaar dus alles zat vol met Chinezen. Het was 6 uur S'ochtends en we hadden nog niks gevonden. Heel erg frustrerend na een 11 urige busrit. Kristoffer stelde voor om bij de monniken te gaan slapen. Het besluit was unaniem. We waren fucking moe en wilden een matras dus dan maar in een tempel slapen. Helaas werden we bij meerdere tempels weg gestuurd! Dus dan maar weer terug de stad in en wachten tot het licht word om dan ergens te kunnen inchecken om 12 uur! Uiteindeljk hadden we 28 uur niet geslapen. Niet een heel weg relaxt begin van Bagan. De hele middag hadden we op bed gelegen. De dag daarna hadden we elektrische scooters gehuurd en gingen het gebied verkennen. De sunset was waanzinnig om te zien. We leerden een meisje uit de States kennen die in Yangon, Myanmar woont en een jongen uit de U.K. die in Shang Hai woont. Leuk om met hun te praten hoe zij over dingen denken en dingen zien.
De ochtend daarna stonden we om 5 uur op omdat we de sunrise wilde zien. We hadden de avond ervoor al scooter gereserveerd voor 8000 Kyats (5,75) bij de buren van ons hostel. We reden half 6 weg richting de tempels. We gingen naar een grote tempel waar geen toeristen mochten komen! Er was een hek voor gemaakt maar we konden omdat het verbogen was onder door klimmen. Gelukkig waren we als enige op de tempel.
Je hebt wel een paar tempels waar je de zon kan zien opkomen maar daar lopen alleen maar Chinezen met camera's rond. We moesten door meerdere smalle donkere gangetjes en over smalle trappetjes waar de vleermuizen boven je hoofd hangen. Er vloog er zelfs een tegen me hoofd aan haha. Toen de zon opkwam stegen er een stuk of 20 ballonnen op. Echt heel gaaf om te zien met de mist tussen de tempels en de bomen door. De zon diep oranje met de ballonnen op de achtergrond. Tot nu toe is dit de beste ervaring in Myanmar. Die middag hebben we meer tempels bekeken en beklommen. De dag daarna hadden we de busrit gepland naar het inle lake. Dit x hadden we een vip bus genomen voor maar 800 Kyats (5.Dit is een heel groot meer in het midden oosten van Myanmar. Van een Canadees in Bagan hadden we een adres door gekregen bij het inle lake dus daar gingen we heen! Hier konden we gelukkig wel meteen terecht. De dag hadden we een fiets gehuurd en zijn we een stuk om het meer wezen fietsen en daarna met een longtail boot over gevaren. S'avonds gingen we naar een wijngaard toe boven op een berg. We bekeken de sunset met een wijn proeverij erbij. De dag daarna gingen we het meer over met een longtail boot. We bezochten de longnecks people, een sigaren makerij, een katoen makerij en een floating garden. En dat alles op het water. De 18e hadden we een busrit gepland maar Mandalay. En vanaf daar gaan we door maar Hsipaw. Dat is een klein dorpje midden in de bergen waar je trekking tochten kan maken. De busrit duurde 8 uur maar had vertraging van een uur. Helaas want daarom miste we de ochtendtrein van 4 uur naar Hsipaw en er gaat er maar 1 per dag! We konden voor 18000 Kyats (13€) p.p. een bus pakken maar dan moesten we nog wel 3 uur wachten. Het vervelende is in dit soort steden dat veel taxi chauffeurs of hostel eigenaren dingen aan je gaan vragen. Hoe is het? Waar ga je heen? Waar kom je vandaan? Helemaal als je even aan het overleggen bent met de rest wat de verstandigste keus is. Kristoffer kwam aan de praat met een taxi chauffeur die familie had wonen in Hsipaw. Hij wilde ons voor 20000 p.p. Kyats (14,50€) meteen weg brengen. Al met al leek dit ons de verstandigste keuze omdat we dan ook meteen door kunnen. We checkten in bij de Red Dragon voor 9 us dollar per nacht. Dezelfde dag hadden we een trekking geboekt voor 2 dagen. De dag daarna moesten we 8 uur aanwezig zijn. Onze gids hete Au Song. Een jongen van 22 jaar die uit het dorp kwam waar we naar toe zouden lopen. Hij sprak goed Engels in tegenstelling tot de rest van de bevolking van Myanmar. Ik vroeg aan hem of hij daarvoor naar school was geweest maar hij vertelde mij dat hij 8 jaar Monnik was geweest en daar Engels had geleerd. Toen we vertrokken moesten er meteen een steile berg op langs kleine riviertjes en dammetjes waarvan ze stroom opwekte. Daarna door de rijstvelden de jungle in. We namen een pad waar bijna geen toeristen lopen. In de ochtend ging het nog wel maar midden op de middag de berg beklimmen waar je op sommige plekken handen en voeten moeten gebruiken om omhoog te komen is super zwaar. Het zweet droop letterlijk van me kop af. Toen we aan het eind van de dag bij zijn dorp aan kwamen zij Au Song met trots dat er 41 families woonden en totaal 206 mensen. Waarvan de oudste inwoonster 104 jaar oud was. We hadden die dag 23 a 24 km gelopen. Toen we het dorp inliepen kwamen er meteen kleine kindjes op ons afrennen. Ik pakte me telefoon erbij om wat foto's te maken en dat vonden zij ook maar al te interessant. We sliepen bij de ouders van Au Song thuis.
We kwamen aan en de tafel was al gedekt door z'n moeder. We hadden super honger dus gingen meteen aan tafel. Ze hadden daar natuurlijk geen normaal sanitair dus moesten we ons douchen in stromend berg water. S'avonds nog bij het vuur gezeten en vroeg naar bed. De dag daarna namen we een iets makkelijker pad omdat we 2 zieken bij ons hadden. Eenmaal bij het hotel aangekomen draaide ik meteen de douche open en heb er denk ik wel een half uur onder gestaan. De dag daarna zijn we met 3 mensen uit Israël naar een waterval gegaan buiten het dorp.
We namen een tuktuk en die zette ons af bij een vuilstortplaats.
Er liepen oudere mensen rond die blikjes en glas aan het sorteren waren tussen de plastic rook en rottend eten. Moest echt me T-shirt voor me neus houden en die mensen die woonden daar. Echt heel maar om te zien. De waterval was trouwens wel heel mooi om te zien. Gelukkig weinig toeristen. Ook waren er daar meerdere grotten onder de grond waar we zijn ingegaan. Super vet!

Kristoffer en Andreas gaan na Myanmar naar Indonesië. Zij vliegen de 23ste. Ik heb me ticket geboekt op Chiang Mai. Me waterproof camera is stuk gegaan door water... Dus die moet ik laten maken in Thailand. Momenteel zit ik op Mandalay Airport. De jongens konden al inchecken omdat die 1 uur vliegen. Mijn vlucht is pas om 18:50