Yangon, Myanmar.
Door: Robbert Demmers
Blijf op de hoogte en volg Robbert
23 Februari 2016 | Myanmar, Rangoon
2 Februari. De geplande vliegreis naar Yangon, Myanmar staat vandaag gepland. Ik was ruim om tijd op het vliegveld. In het vliegtuig leerde ik 2 jongens (Kristoffer en Andreas) uit Zweden kennen. Toen we waren geland vroegen ze aan mij of ik het leuk zou vinden om met hun samen een hostel te zoeken. We namen samen een taxi richting het centrum. Meteen een erg groot verschil met Thailand. Heel veel armoede de mensen zien er ook totaal anders uit zijn anders gekleed en de gebouwen zien er vies uit. Om echt te spreken over een 3e wereld land. We probeerden een aantal hostels maar waren te duur of vol. Uiteindelijk een gevonden aan de rand van het centrum. We pakten onze spullen uit en gingen de stad in om wat te eten. Het is echt grappig om te zien hoe mensen naar blanke mensen kijken. Kindjes blijven staren en oudere mensen lachen en knikken vriendelijk. Er staan allemaal kraampjes langs de kant van de weg en ze verkopen echt de grootse rotzooi. Van verroestte schroeven en gereedschap tot vis en vlees, groenten en fruit. Er heerst echt grote hectiek op straat tussen de verkopers en de klanten. Leuk om doorheen te lopen en verschillende geuren op te vangen. We stopten bij een kraampje ergens onder een brug. Wat we bestelden leek op een Marokaanse harrira soep maar dan met andere specerijen. Met Krokante kip, kikkererwten, tomaat, venkel, rode pepers, aardappel, sjalot, koriander en veel specerijen. Waanzinnig lekker en bestelde er meteen nog een! Ik moest 1000 Kyats (€0,76) betalen voor beide bakken soep. Echt ongelofelijk dat je voor zo weinig geld zo iets lekkers kan krijgen.. S'avonds probeerden we ergens een biertje te drinken maar er was nergens een café te vinden.
Het bier is hier duurder dan de whiskey zag ik... Voor 3 euro heb je een liter whiskey. Slecht verhaal...
We zijn uiteindelijk bij een klein streettfood tentje gaan zitten waar we bier uit een supermarktje haalden. We bestelden wat en moesten ff wachten dus begonnen we wederzijds verhalen te vertellen over het thuisfront.
Er kwam een meisje aangelopen van ongeveer 3/4 jaar hand in hand met jongetje die nog maar net kon lopen. Het meisje had vieze kapotte kleren aan en d'r broertje was totaal naakt. Ze liet een emmertje aan ons zien waar wat briefgeld in zat. Ik keek hun verbaasd aan totdat je weer ineens met beide benen op aarde staat. Je word wel meteen met je neus op de feiten gedrukt. Heel naar om te zien. Echt helder nadenken doe je dan ook niet dus geef maar wat geld. Geen idee hoeveel ik heb gegeven. We kregen ons eten kort daarna maar echt heel gezellig was het niet meer aan tafel.
De dag daarna zijn we China town ingegaan. Ook een gekkenhuis. Hoe ze daar proberen de blanke mede mens binnen te krijgen en als het dan soms lukt voel je echt 20 ogen in je rug. We gingen ergens ontbijten in een zijstraatje waar we warm werden onthaalt door de eigenaar en ons vroeg wat we wilden eten want een menu kaar had ie niet. Z'n Engels was zeer slecht maar ik zei tegen hem "make er maar wat ven" gelukkig snapte hij het meteen! Hij gaf ons ze specialiteit soep met rijst met een bord verse kruiden en typische thee uit Myanmar. Blijft toch apart om rijst als ontbijt te eten. We moest 2200 Kyats afrekenen (€1'70) voor 3 man. Stelt echt niks voor hier.
S'avonds hadden we een busrit geboekt maar Ngapali beach voor 15000 Kyats (€12). Ook zijn we naar een van de grootste gouden tempels geweest. Korte broeken waren niet toegestaan dus ik moest een jurk aan haha. Die koste 5000 Kyats (€3.90) die ik later vervolgens aan een oudere local gaf die er heel erg blij mee was. Leuk om te zien hoe blij ze met zoiets kunnen zijn.
De busrit duurde 12 uur en we zouden om 4 uur arriveren. Niet de meeste gunstige tijd. Op het station haalde ik een paar zakjes chips en wat fruit. Ik zag dat er meerde mensen naar me zaten te kijken/staren. Ik keek terug en lachte naar ze en begon chips aan ze uit te delen. Ik kreeg ook van alles terug. Druiven, appels, mini mandarijntjes water en zelfs whiskey haha. In Thailand zou dit nooit gebeuren.. Mensen hier zijn echt een stuk vriendelijker. We vertrokken en de eerste 2 uur over een weg waar veel kuilen en gaten in zaten.. We stopten bij een restaurantje langs de weg. Ik had erg honger en bestelde varken met rijst en groeten. De bus reed verder over een onverharde weg door de bergen met voor me gevoel wel 1000 bochten.. Erg ging een local naast mij zitten die me telefoon erg interessant vond. Ik gaf hem me oordopjes liet hem muziek luisteren en angry birds spelen. Hij had de grootste schik en moest het aan ze kameraden laten zien achterin de bus. Thuis zou je wel denken straks gaat ie er met je telefoon vandoor maar dat gevoel heb ik hier niet in Myanmar. In Thailand daarentegen wel. Echt mooi om te zien. Toen ie de bus verliet gaf ik hem nog wat eten en drinken mee wat ik nog over had. Hij wilde het eerste niet aan nemen maar ik zei dat het ok was en gaf hem de tas. Kort naardat hij de bus verliet voelde ik met heel raar in me pens en kreeg het heel warm en daarna weer koud. Andreas was de avond daarvoor al ziek geworden. Nu was ik aan de beurt! Niet echt chil al je nog 10 uur in de bus moet zitten als het er aan alle kanten uit komt en er geen wc in de bus zit. De chauffeer zal wel pissed zijn geweest omdat ie een aantal keren heeft moeten stoppen haha. Had het daarna ook super koud in de bus. Gelukkig konden we S'avonds gauw een hostel vinden. We sliepen uit tot een uur of 1 en zijn daarna na het strand gegaan en had veel geslapen en niks gegeten die dag. Toen we s'middags wilden
douchen kregen we een gevulde waterkoker en een bak water mee. Ik kan je zeggen dan ben je ineens heel zuinig met 10 liter warm water.
De dag erna probeerden we een ATM (pinautomaat) te vinden. We lieten de taxichauffeur de pinpas zien en hij wist de weg wel. Na een kwartier rijden werden we in een ander overgezet waar wel 300 kilo rijst in lag waar we op moesten zitten. De jongen reed een rustig klein weggetje in tussen de palmbomen door waar hij de rijst moest bezorgen. Wat ik toen zag vergeet ik ook nooit meer. Mensen leven letterlijk tussen het puin in krotten van hutjes of tentjes gemaakt van vuilniszakken. Opengescheurde vuilniszakken lagen overal rondom en kindjes onder de modder speelden naakt tussen het rotzooi. Ik werd er stil van. Ik begon de taxi chauffeur maar te helpen met de rijst op hun erf te leggen om niet te lang te blijven staren. Waarschijnlijk halen zij het vuil op om dingen uit te sorteren om er vervolgens geld voor te krijgen en laten het niet waardevol puin slingeren. De ATM was naast een dik resort waar je voor pas voor 150 dollar een kamer heb.. Het is nog geen kilometer van de krothuisjes. Zo bizar!
We zijn die middag nog naar het strand geweest. En daar wat gegeten. S'avonds bij een rustig restaurantje gezeten en wat gedronken en gekaart. Toen we thuis kwamen zaten de buren van ons op het balkon. We gingen bij hun zitten. Een meisje en een jongen uit Frankrijk en 2 mannen uit Duitsland. Die mannen waren al vanaf jongsafaan vrienden van mekaar en hadden alle continenten van de wereld al over gefietst. We luisterden naar de verhalen die ze te vertellen hadden over het verleden. Mooi om naar te luisteren. De dag daarna checkten we uit bij ons hostel en gingen naar een ander hostel een paar kilometer verderop waar ze wel WiFi en warm water hadden voor minder geld. De eigenaar (Robert) is een 84 jarige Amerikaan die het hier al sinds 2002 bezit. We liepen door een open hoog donker tiek houten gebouw richting de receptie. Het viel ons al meteen op dat er veel schilderijen aan de muren hingen. We vroegen aan Robert of hij het zelf had geschilderd. Hij zij dat er een man genaamd (Dwava) uit Myanmar dit heeft geschilderd en hij mocht van zijn gebouw gebruik maken. Dwava had geen opleiding of wat dan ook gevolgd. De eigenaar schildert zelf ook een beetje voor de hobby maar vond dat Dwava talent had. Hij leerde Dwava kennen op straat toen hij z'n schilder kunsten zag en gunde hem een plek in zijn hostel om te schilderen en groot te worden. Z'n schilderen zijn echt kunstwerken. Hij schildert voornamelijk dingen over Myanmar. Een schilderij trok m'n aandacht. Het is een schilderij waar je vissersboten met netten ziet en op de achtergrond verschillende bergen dichtbij en ver. 1 foto (schilderij in dit geval) zegt meer dan 1000 woorden... Echt heel mooi!! Helaas moest ie 500 dollar opleveren en dat kan deze arme backpacker zich niet veroorloven haha. Vandaag hebben we een busticket geboekt richting Bagan.
We hadden een busrit gehad van 8!uur en morgen weer een van 12 uur. We hebben vanavond 2 jongens leren kennen uit Brazilië en Colombia. Daar gaan we
morgen mee op pad.
Het bier is hier duurder dan de whiskey zag ik... Voor 3 euro heb je een liter whiskey. Slecht verhaal...
We zijn uiteindelijk bij een klein streettfood tentje gaan zitten waar we bier uit een supermarktje haalden. We bestelden wat en moesten ff wachten dus begonnen we wederzijds verhalen te vertellen over het thuisfront.
Er kwam een meisje aangelopen van ongeveer 3/4 jaar hand in hand met jongetje die nog maar net kon lopen. Het meisje had vieze kapotte kleren aan en d'r broertje was totaal naakt. Ze liet een emmertje aan ons zien waar wat briefgeld in zat. Ik keek hun verbaasd aan totdat je weer ineens met beide benen op aarde staat. Je word wel meteen met je neus op de feiten gedrukt. Heel naar om te zien. Echt helder nadenken doe je dan ook niet dus geef maar wat geld. Geen idee hoeveel ik heb gegeven. We kregen ons eten kort daarna maar echt heel gezellig was het niet meer aan tafel.
De dag daarna zijn we China town ingegaan. Ook een gekkenhuis. Hoe ze daar proberen de blanke mede mens binnen te krijgen en als het dan soms lukt voel je echt 20 ogen in je rug. We gingen ergens ontbijten in een zijstraatje waar we warm werden onthaalt door de eigenaar en ons vroeg wat we wilden eten want een menu kaar had ie niet. Z'n Engels was zeer slecht maar ik zei tegen hem "make er maar wat ven" gelukkig snapte hij het meteen! Hij gaf ons ze specialiteit soep met rijst met een bord verse kruiden en typische thee uit Myanmar. Blijft toch apart om rijst als ontbijt te eten. We moest 2200 Kyats afrekenen (€1'70) voor 3 man. Stelt echt niks voor hier.
S'avonds hadden we een busrit geboekt maar Ngapali beach voor 15000 Kyats (€12). Ook zijn we naar een van de grootste gouden tempels geweest. Korte broeken waren niet toegestaan dus ik moest een jurk aan haha. Die koste 5000 Kyats (€3.90) die ik later vervolgens aan een oudere local gaf die er heel erg blij mee was. Leuk om te zien hoe blij ze met zoiets kunnen zijn.
De busrit duurde 12 uur en we zouden om 4 uur arriveren. Niet de meeste gunstige tijd. Op het station haalde ik een paar zakjes chips en wat fruit. Ik zag dat er meerde mensen naar me zaten te kijken/staren. Ik keek terug en lachte naar ze en begon chips aan ze uit te delen. Ik kreeg ook van alles terug. Druiven, appels, mini mandarijntjes water en zelfs whiskey haha. In Thailand zou dit nooit gebeuren.. Mensen hier zijn echt een stuk vriendelijker. We vertrokken en de eerste 2 uur over een weg waar veel kuilen en gaten in zaten.. We stopten bij een restaurantje langs de weg. Ik had erg honger en bestelde varken met rijst en groeten. De bus reed verder over een onverharde weg door de bergen met voor me gevoel wel 1000 bochten.. Erg ging een local naast mij zitten die me telefoon erg interessant vond. Ik gaf hem me oordopjes liet hem muziek luisteren en angry birds spelen. Hij had de grootste schik en moest het aan ze kameraden laten zien achterin de bus. Thuis zou je wel denken straks gaat ie er met je telefoon vandoor maar dat gevoel heb ik hier niet in Myanmar. In Thailand daarentegen wel. Echt mooi om te zien. Toen ie de bus verliet gaf ik hem nog wat eten en drinken mee wat ik nog over had. Hij wilde het eerste niet aan nemen maar ik zei dat het ok was en gaf hem de tas. Kort naardat hij de bus verliet voelde ik met heel raar in me pens en kreeg het heel warm en daarna weer koud. Andreas was de avond daarvoor al ziek geworden. Nu was ik aan de beurt! Niet echt chil al je nog 10 uur in de bus moet zitten als het er aan alle kanten uit komt en er geen wc in de bus zit. De chauffeer zal wel pissed zijn geweest omdat ie een aantal keren heeft moeten stoppen haha. Had het daarna ook super koud in de bus. Gelukkig konden we S'avonds gauw een hostel vinden. We sliepen uit tot een uur of 1 en zijn daarna na het strand gegaan en had veel geslapen en niks gegeten die dag. Toen we s'middags wilden
douchen kregen we een gevulde waterkoker en een bak water mee. Ik kan je zeggen dan ben je ineens heel zuinig met 10 liter warm water.
De dag erna probeerden we een ATM (pinautomaat) te vinden. We lieten de taxichauffeur de pinpas zien en hij wist de weg wel. Na een kwartier rijden werden we in een ander overgezet waar wel 300 kilo rijst in lag waar we op moesten zitten. De jongen reed een rustig klein weggetje in tussen de palmbomen door waar hij de rijst moest bezorgen. Wat ik toen zag vergeet ik ook nooit meer. Mensen leven letterlijk tussen het puin in krotten van hutjes of tentjes gemaakt van vuilniszakken. Opengescheurde vuilniszakken lagen overal rondom en kindjes onder de modder speelden naakt tussen het rotzooi. Ik werd er stil van. Ik begon de taxi chauffeur maar te helpen met de rijst op hun erf te leggen om niet te lang te blijven staren. Waarschijnlijk halen zij het vuil op om dingen uit te sorteren om er vervolgens geld voor te krijgen en laten het niet waardevol puin slingeren. De ATM was naast een dik resort waar je voor pas voor 150 dollar een kamer heb.. Het is nog geen kilometer van de krothuisjes. Zo bizar!
We zijn die middag nog naar het strand geweest. En daar wat gegeten. S'avonds bij een rustig restaurantje gezeten en wat gedronken en gekaart. Toen we thuis kwamen zaten de buren van ons op het balkon. We gingen bij hun zitten. Een meisje en een jongen uit Frankrijk en 2 mannen uit Duitsland. Die mannen waren al vanaf jongsafaan vrienden van mekaar en hadden alle continenten van de wereld al over gefietst. We luisterden naar de verhalen die ze te vertellen hadden over het verleden. Mooi om naar te luisteren. De dag daarna checkten we uit bij ons hostel en gingen naar een ander hostel een paar kilometer verderop waar ze wel WiFi en warm water hadden voor minder geld. De eigenaar (Robert) is een 84 jarige Amerikaan die het hier al sinds 2002 bezit. We liepen door een open hoog donker tiek houten gebouw richting de receptie. Het viel ons al meteen op dat er veel schilderijen aan de muren hingen. We vroegen aan Robert of hij het zelf had geschilderd. Hij zij dat er een man genaamd (Dwava) uit Myanmar dit heeft geschilderd en hij mocht van zijn gebouw gebruik maken. Dwava had geen opleiding of wat dan ook gevolgd. De eigenaar schildert zelf ook een beetje voor de hobby maar vond dat Dwava talent had. Hij leerde Dwava kennen op straat toen hij z'n schilder kunsten zag en gunde hem een plek in zijn hostel om te schilderen en groot te worden. Z'n schilderen zijn echt kunstwerken. Hij schildert voornamelijk dingen over Myanmar. Een schilderij trok m'n aandacht. Het is een schilderij waar je vissersboten met netten ziet en op de achtergrond verschillende bergen dichtbij en ver. 1 foto (schilderij in dit geval) zegt meer dan 1000 woorden... Echt heel mooi!! Helaas moest ie 500 dollar opleveren en dat kan deze arme backpacker zich niet veroorloven haha. Vandaag hebben we een busticket geboekt richting Bagan.
We hadden een busrit gehad van 8!uur en morgen weer een van 12 uur. We hebben vanavond 2 jongens leren kennen uit Brazilië en Colombia. Daar gaan we
morgen mee op pad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
